Onmogelijk is geen feit maar een mening

Wat houdt zo’n integrale uitvoering precies in?
Schiphol heeft voor Lounge 1 een technisch ontwerp gemaakt met haar adviseurs en zegt daarmee: dit ontwerp moet er komen en met deze producten willen we dat gemaakt hebben. Wij hebben dat vervolgens opgewaardeerd tot uitvoeringsontwerp. Integraal betekent dat elk aspect erin zit: bouwkundig, elektrotechnisch, werktuigbouwkundig, brandveiligheidsinstallaties, enzovoort.

Hoe ziet een typische dag van projectdirecteur Jaap Janssens eruit?
Ik kom iedere ochtend met de trein vanuit Brabant naar Schiphol. Bij aankomst op Plaza begin ik 9 van de 10 keer met een rondje over de bouw om te kijken hoe het ervoor staat. De bouw werkt ook ’s nachts, dus dan zie ik wat er allemaal gedaan is ten opzichte van de vorige dag. Dat rondje vind ik erg belangrijk, want dan houd ik een beetje gevoel bij de daadwerkelijke uitvoering van het project.

De dag duurt daarmee wat langer, maar dat is dan maar zo. Ik doe het graag. De rest van de dag heb ik vaak best veel vergaderingen over de voortgang van de planning of de status van financiën, en ik vind dat je er niet over kunt vergaderen of besluiten als je niet weet hoe het echt loopt.

Wat valt je op als je iedere dag zo door het projectgebied loopt?
Op de werkvloer spreek dagelijks veel mensen. Ik kan je vertellen: in iedere laag zit zoveel kennis, expertise en flexibiliteit. Dat moet je koesteren en goed benutten. Ik probeer de te maken keuzes dan ook zo laag mogelijk neer te leggen. Bij de personen die er het meeste verstand van hebben. Als een timmerman een kozijn moet maken, laat hem dan alsjeblieft zelf bepalen hoe. Het is totaal niet nodig dat ik daar iets over ga zeggen. Wel probeer ik over bepaalde essentiële (plannings)keuzes mensen uit te dagen, in de zin van ‘als we nu eens dit of dat’ of ‘heb je gedacht aan’. Zo probeer ik te prikken en te activeren, omdat ik wil dat mensen niet te snel accepteren dat iets is zoals het is.

Waarom noemde je dit project eerder al ‘puzzelen op hoog niveau?’
Er loopt namelijk geen dag zoals je het van tevoren plant. Er gebeurt iets in de bouw, de klant heeft een extra wens, ergens is een verstoring, enzovoort. Daarnaast is het een project dat operationeel gezien vol doordraait en waarbij je met heel veel stakeholders te maken hebt. Die dynamiek is een zorg en uitdaging. In positieve zin, want dat is juist wat ik zoek. “Onmogelijk” is geen feit maar een mening. Zet mij niet op een verbouwing van een paar kantoorpanden ergens op de Zuidas, dan maak je me niet gelukkig. Verdieping leeghalen, verbouwen, inrichten, klaar. Saai! Als ik dagelijks via de roltrap het Plaza opkom en collega’s zie sjouwen en al die mensen kriskras door elkaar zie lopen: en mijn collega’s bezig zie: ik ben er weer! Daar krijg ik zóveel energie van.

Trekt dat veel bekijks zo’n verbouwing op zo’n drukke plek?
Ik hoop dat de passagier zo min mogelijk doorheeft dat er zo’n grote verbouwing plaatsvindt. Het gros van de passagiers zo druk bezig met ‘we moeten nog inchecken, een snack scoren over en binnen een uur de gate bereiken’. Die hebben niet door dat we verbouwen. Toch zijn er best veel mensen die het interessant vinden om een kwartiertje te kijken naar de bouw. Je kunt namelijk als je wilt zo ons bouwgebied inkijken. Ook dat is geen probleem. Enerzijds probeer je die verbouwing weg te houden van de passagiers, anderzijds is het ook gewoon boeiend om te zien.

Wanneer ben jij als projectdirecteur echt tevreden?
Ik probeer dagelijks een geluksmoment te vinden. Als ik alleen op het eindresultaat ga zitten wachten, duurt het best lang voordat ik tevreden ben. Dit project is namelijk één grote Domino D-day: er vallen constant steentjes om. Bij ieder omgevallen steentje, zoals een levering die een week uitloopt of een onvoorziene situatie in de bestaande bouw, moet je steeds weer een oplossing vinden. En elke keer als je die oplossing vindt, krijg je een heel positief gevoel van: het is ons gelukt! Daar kan ik echt op teren. Als je drie keer per week stilstaat bij zo’n momentje, één keer per maand bij een iets grotere en eens per kwartaal een mijlpaal te pakken hebt, dan valt er genoeg te vieren nog vóór dat grootse eindresultaat.

Is het glas voor jou altijd halfvol?
Het team dat ik aanstuur zegt wel eens: je ziet alles door een roze bril. En dan zeg ik: nee, ik probeer gewoon in mogelijkheden te denken. Tot iets écht niet meer kan, vind ik dat je altijd naar kansen en mogelijkheden moet blijven zoeken om het toch te laten slagen. Ik zeg wel eens: ik probeer niet te stressen, maar wel te stretchen. Tot net buiten die comfortzone. En die positieve, oplossingsgerichte blik is ook wel noodzaak, als je in een omgeving werkt waar elke dag iets verandert. Zodra ik die positieve blik zou verliezen en die energie niet meer voel, vind ik dat ik moet stoppen. De mensen die ik aanstuur hebben constant tegenslagen te verwerken, als ik daar in meega en dat uitstraal naar hen, dan is het een hellend vlak naar beneden. Maar gelukkig kijk ik nu nog elke dag door die ‘roze bril’.