In dit werk zie je het Eye Filmmuseum, een iconisch gebouw aan het IJ in Amsterdam. De Nederlands-Hongaarse fotograaf Satijn Panyigay (1988) koos er bewust voor om de achterzijde van het museum te fotograferen. ‘De achterzijde van het gebouw is rustiger qua architectuur en bedrijvigheid. Ook is dat perspectief minder bekend.’ Panyigay zoekt met haar camera graag de rust en ruimte op om te reflecteren.
Ze nam de foto ’s nachts bij volle maan, met gebruik van een grootformaatcamera met een minutenlange sluitertijd. Daardoor zijn de sterren in de lucht en de bewegingen van de fietsers, brommers en boten als strepen van licht te zien. Het gebruik van een analoge camera past goed bij haar manier van werken: langzaam, op zoek naar verstilling.
Tijdens het fotograferen ervoer Panyigay een diepe rust – een meditatief moment. ‘De voorbijtrekkende wolken hadden iets magisch. Het gebouw leek haast een ijsberg in de koelte van de nacht.’
Met haar minimalistische fotografie nodigt Panyigay ons uit om te vertragen, in een wereld vol hectiek waarin we altijd maar ‘aan’ staan. Ze hoopt te inspireren om met meer aandacht naar alledaagse dingen te kijken, en meer tijd te nemen om wat we meemaken te verwerken.
Ze focuste lange tijd op het fotograferen van interieurs van lege gebouwen. Sinds een jaar legt ze steeds vaker de buitenkant van industriële architectuur en kantoorpanden vast – altijd ’s nachts.
Satijn Panyigay werd geboren in Nijmegen en woont in Utrecht. Haar werk is opgenomen in onder andere de collectie van Museum Boijmans Van Beuningen en was te zien in verschillende musea, galeries en op kunstbeurzen.