In dit werk onderzoekt Esther Tielemans (1976) onze emotionele band met de landschappen om ons heen. In een uitgestrekt zeezicht abstraheert ze de reflectie van de zon op het water zodanig, dat alleen de essentie van het licht overblijft.
Haar grootschalige werken hebben een bijna magnetische aantrekkingskracht en nodigen de kijker uit om zich te verliezen in de horizon.
Door de kleuren zacht in elkaar te laten overlopen, probeert Tielemans de ongrijpbare werking van licht na te bootsen. ‘De horizon vormt een soort portaal waar je naartoe wordt getrokken.’ Ze bouwde het werk op uit de drie primaire kleuren, die ze vervolgens afzwakte tot pastellen; roze, zachtgeel en babyblauw.
Het landschap vormt al 20 jaar de rode draad in Tielemans werk. Via haar kunst vraagt De laatste jaren richt ze zich hierbij steeds meer op een bovennatuurlijke benadering van de natuur – en de vraag hoe ver landschappen geabstraheerd kunnen worden.
De basis van haar werk is schilderkunst, maar ze speelt vaak met ruimtelijkheid vanuit het platte vlak. Door de ronding van de wand waarop haar werk op Schiphol te zien is, kun je er haast instappen.
Esther Tielemans woont en werkt in Amsterdam en Westzaan. Haar werk was eerder te zien in onder meer Museum Voorlinden, het Kunstmuseum Den Haag, Museum Boijmans Van Beuningen en het Kröller-Müller Museum.